Humor & Verkoop

Redactie Verkopersonline.nl

Print

Bewaar

Humor is overal dus ook in de verkoop. Anekdotes, ingezonden door bezoeker.

Geen man/geen vrouw -Romina

Het is me 3 keer overkomen dat ik in de verkoop iets stoms beging of over het hoofd zag......

Ik zag waarvan ik dacht dat het 2 mannen waren, in een winkel, Alles voor Moeder en Kind waar ik werkte en ik begroette ze ook met goedemorgen heren, kan ik u helpen? Ze keken me aan met een vreemde glimlach en zeiden, "zeg maar dames hoor.....";

Ik ging door de grond en verontschuldigde me met de smoes dat ik nog niet wakker was en dat dat een grote misser van me was en of ze me het konden vergeven bovendien hadden ze mij wakker geschud! Ik nam me voor dat dit mij nooit meer zou voorkomen! Ze konden er om lachen en hebben het e.e.a. gekocht voor de baby. Ik heb de hele tijd gekeken of ik een verschil bij die 2 kon vinden, ze leken echt op mannen, ze waren heel lang en hadden van die grote mannelijke leren slippers aan met met van die grote hamertenen met enorme grove knokkels. Ik heb ervan geleerd en voortaan zeg ik alleen maar goedemorgen of goedenavond en laat ik dames/heren maar achterwege.....

Leuk hè, om Opa te worden nietwaar?
Goedemorgen, mevrouw meneer.....kan ik u helpen? Gaandeweg in de babywinkel ben ik bezig met de verkoop van de uitzet van een baby. Het enthousiasme bij ons allen straalt ervan af, zei ik tegen die meneer: "leuk hè om Opa te worden". "Ik ben de vader" zei de veel oudere man aarzelend, ietwat verontschuldigend! "Oh, neemt u mij niet kwalijk, mijn nederige excuses, ik kom zelf net kijken en heb nog niet alles door" kon ik alleen maar uitstamelen....

Ik keek het echtpaar nog eens en nog eens aan en ik kon niet geloven dat een man van dik in de 60 met een jonge meid van 25 jaar nog een kind op de wereld zette, het ging mijn voorstellingsvermogen te boven, "iedereen had zich hierin kunnen vergissen" dacht ik, maar het is geen excuus!

Ik had het zo druk met mijn werk en ik was nog te jong om te letten op de onderlinge verstandhouding om dit waar te nemen.

Weer wat van geleerd en zeg ik weer in het vervolg, goedemorgen, goedemiddag zonder meneer of mevrouw of let ik op de leeftijd. Ik ga ook nooit meer af op de achterkant van de mensen, want......u raadt het al, goedemorgen dames, het bleken heren met lang haar te zijn........tja, een ezel stoot zich niet 2 keer aan dezelfde paal.....

Ik durf te wedden dat ik niet de enige ben..........

Ach, ik kom net kijken en moet ik nog veel leren, was een goeie van me.....die ik nog wel eens gebruik maar dan in een humoristische vorm...


de helikopter - Hugo Stijnen

Toen ik pas in de verkoop zat, inmiddels 11 jaar geleden, merkte ik dat met name bij oudere inkopers het moeilijk was om het vertrouwen te winnen ( oooooo zo belangrijk in de verkoop ).

Wat deed ik om het ijs te breken ?
Als ik merkte dat het weer zo een vervelend, moeilijk gesprek werd, waar ik mij als jong broekie moest bewijzen, zette ik tijdens het gesprek een helikopter op tafel. Ik deed er verder niets bij, zei er ook niets bij. De klant keek dan uitermate verbaasd gedurende het hele gesprek naar deze helikopter. Vervolgens zaten we in de afrondingsfase, ik zei : "als ik de order krijg laat ik hem vliegen ".

Tot het moment waar ik echt niet verder kwam.......en dan drukte ik op een knopje en vervolgens vloog de helikopter door de kamer wat vervolgens weer voor grote hilariteit zorgde......... en toen had ik het door.........doe iets wat de klant niet verwacht, het verhoogd je scoringspercentage.

broodje gezond - Antonio Rubio.

Ik zit in de verzekeringen en adviseer mijn klanten hoe het best te handelen.

Nadat ik alle bezwaren had weerlegd bij een klant om een levensverzekering af te sluiten, kwam hij met het verhaal dat hij eindelijk met "groen" wilde beleggen. Mijn advies was dan ook dat hij voortaan maar broodjes komkommer moest gaan eten. Nadat hij er hartelijk om had gelachen, besloot hij toch maar te gaan voor "normale" fondsen.

het kaartje- Geert Van Meenen

Als jonge management consultant werd ik geacht te prospecteren. Op die manier had ik telefonisch een afspraak gemaakt met de General Manager van een Japanse autoconstructeur op het Europees Hoofdkwartier. Mijn bureau was pas overgenomen door een groot consultancybedrijf en ik had nog geen businesscards met de nieuwe benaming, logo, etc. Om toch maar iets mee te nemen had ik een kaart mee van het bedrijf van bijna een halve A4 groot met enkel de gedrukte tekst "with compliments of ...", voor het geval dat. Mijn naam en coördinaten moest ik er zelf bijschrijven.

De hele zaak bracht me wat in verlegenheid want tot nu toe had ik nog nooit een onderneming van dergelijke omvang bezocht. Op de bureau van de Japanse Manager aanbeland, was natuurlijk het eerste wat hij deed me zijn businesscard overhandigen. Zelfzeker deed ik mijn map open, haalde daar mijn "kaart" uit, legde dat naast de zijne met de lachende opmerking: "My card is a little bit bigger!".

De General Manager en zijn Japanse assistent konden er gelukkig mee lachen, het ijs was gebroken, en er werd tot een overeenkomst gekomen met een handdruk.


Het Chinese Restaurant - Willem Gerritsen

In de jaren '80-'90 kon je geen dagbladen, vakagenda's, krantjes, weekbladen, clubbladen etc. openslaan of er stonden wel een aantal advertenties van Chinese restaurants in. In de advertentie-acquisitiewereld was dan ook bekend dat als je er vijf bezocht je er zeker drie 'schreef' (die andere twee waren gesloten!) Nooit vergeet ik onderstaande gebeurtenis.

Bij mijn tweejaarlijkse rondgang langs o.a. de lokale middenstand in een plaatsje in Zuid-Limburg voor de advertentie-acquisitie van de plaatselijke gemeentegids, viel mijn blik op een keurig uitziend Chinees restaurant in het centrum. Ik toog vol goede moed naar binnen en werd op zeer vriendelijke wijze door een voltallige Chinese familie ontvangen. Ik stelde mij zes keer (!) voor en kreeg met de overbekende Chinese vriendelijkheid een stoel aangeboden. Men vroeg of ik 'vel geleden' had en of ik iets wilde 'dlinken'. Ik bestelde een kop koffie en kreeg onderwijl de boodschap dat de 'eigenalesse' er zo aankwam. Zo'n ontvangst gaf mij al het voorgevoel van een positieve score!

Een ogenblik later stond ik oog in oog met een Chinees vrouwtje van amper drie turven hoog. Na een wederzijdse begroeting nam zij tegenover mij plaats en vroeg naar de 'leden' van mijn bezoek. Ik stak mijn verkoopverhaal af en zei o.a. dat hun mooie zaak in de nieuwe editie van de gemeentegids niet mocht ontbreken. Zij zweeg en keek me daarbij doordringend aan. Na vijf minuten stilzwijgen zei ze: 'Meneel vlage mij ikke adveltele? Ikke zegge ene jaal wel en andele jaal niet'. Ik vroeg direct daarop aansluitend: 'En dit jaar dan?', waarop zei antwoordde: 'dit jaal niet!'. Ik probeerde haar duideljk te maken dat de gids om de twee jaar uitgebracht werd en dat ze het volgende jaar geen mogelijkheid tot adverteren had, waarop zij lakoniek reageerde met de woorden 'jammel dan'.

Haar vastberadenheid (vast al vaker door dubieuze acquisitiebureautjes op de koffie gekomen) deed mij besluiten niet langer aan te dringen. Twee jaar later kreeg ik alsnog mijn order.

Redactie Verkopersonline.nl

Alle artikelen van deze auteur